PL
EN
DE
Nasze miasto ma podpisane umowy/listy intencyjne z pięcioma miastami są to: Żółkiew, Skole i Rokitno na Ukrainie, Valsolda we Włoszech i Rejon Święciański na Litwie.
Poniżej krótka historia danego miasta.
Jest to ukraińskie miasto położone w Obwodzie Lwowskim, niecałe 30 km od wschodniej granicy z Polską. W latach 1951-1991 nosiło nazwę Niestierow, od nazwiska lotnika rosyjskiego Piotra Niestierowa. Miasto Żółkiew została założona w 1597 r. przez hetmana polnego koronnego Stanisława Żółkiewskiego. Była miastem prywatnym. Prawa miejskie otrzymała w 1603. Miasto w późniejszych czasach było własnością Daniłowiczów, Sobieskich i Radziwiłłów. Założona na planie nieregularnego pięcioboku z zamkiem oraz rynkiem i przylegającą do niego kolegiatą. Otoczona przez mury obronne z czterema bramami (jedna z bram - Zwierzyniecka i część murów zachowały się do dziś). Żółkiew była ulubioną rezydencją króla Jana III Sobieskiego. Król umocnił miasto nowoczesnymi obwarowaniami, dekorował też miasto w stylu barokowym, tu przywoził swoje liczne wojenne trofea. Zamek odziedziczył syn króla - Jakub Sobieski, który zmarł w Żółkwi w 1737. Od tego czasu zamek popadał stopniowo w ruinę. Przed I wojną światową podjęto próbę jego odbudowy, lecz w 1915 spłonął całkowicie. Ponowną odbudowę rozpoczęto w dwudziestoleciu międzywojennym, jednak nie zdołano jej ukończyć.
Wśród zabytków wyróżnia się kościół farny pod wezwaniem świętych: Wawrzyńca i Stanisława z grobowcami Jakuba i Konstantego Sobieskich, który w XIX wieku był jedną z najwspanialszych skarbnic pamiątek narodowych. W żółkiewskiej farze oprócz pięknych marmurowych nagrobków Żółkiewskich i Sobieskich (autorstwa Andreasa Schlütera) znajdowały się do 1939 ogromne malowidła batalistyczne obrazujące największe zwycięskie bitwy króla Jana III Sobieskiego i jego pradziada Stanisława Żółkiewskiego, tworzące jeden z najbardziej monumentalnych zespołów malarstwa batalistycznego w Europie:
- Bitwa pod Chocimiem, pędzla gdańskich malarzy: Andreasa Stecha i Ferdinanda van Kessela. Obraz ma wymiary 675 x 550 cm i przedstawia króla Jana III Sobieskiego siedzącego na koniu.
- Bitwa pod Kłuszynem, Szymona Boguszowicza
oraz dwa malowidła Marcina Altomontego:
- Bitwa pod Wiedniem
- Bitwa pod Parkanami
Obrazy te po zagarnięciu Małopolski Wschodniej przez ZSRR i zamknięciu przez okupantów żółkiewskiej fary, zostały zabrane i były eksponowane w fili Lwowskiej Galerii Obrazów na zamku w Olesku. Po upadku ZSRR i zwrocie kościoła katolikom obrazy te nie powróciły niestety na swoje dawne miejsce i pozostały w gestii galerii obrazów.
Prawa miejskie otrzymało już w roku 1397. Prowadził tędy w XIII wieku szlak handlowy z Halicza na Węgry, a do roku 1697 szlak handlowy z Węgier do Stryja, miasto odwiedzała wówczas węgierska szlachta Wesseleni, Nemezari, Teleki. Miasto należało do dóbr Sieniawskich. W roku 1703 z Brzeżan przez Skole ruszyła ofensywa wojsk Rakoczego oraz żołnierzy wojewody krakowskiego Marcina Kątskiego przeciw buntownikom w komitacie munkackim.
Stacja i linia kolejowa wybudowana pod koniec została wybudowana w XIX wieku (linia Lwów-Stryj-Mukaczewo-Czop).
W roku 1880 było 2047 mieszkańców (w tym Polacy, Rusini i Niemcy) i 300 domów. 30 marca 1888 miasto uległo prawie całkowitemu spaleniu na skutek zaprószenia ognia, zniszczeniu uległo 100 domów. W roku 1913 miasto liczyło 8700 mieszkańców w tym 3200 Żydów, 2600 Polaków, 2500 Rusinów, oraz 400 Niemców i Czechów. W okresie austrowęgierskim przebiegała tędy droga do granicy węgierskiej.
W okresie międzywojennym miasto było siedzibą zniesionego powiatu skolskiego (przyłączonego do powiatu stryjskiego województwa stanisławowskiego). Do 17 września 1939 stanowiło garnizon macierzysty Batalionu KOP „Skole”. Od września 1939-1941 znalazło się pod okupacją sowiecką, a później od 1941-1944 pod okupacją niemiecką. W latach 1945-1991 Skole znajdowało się w Ukraińskiej SRR.
Umowa partnerska
ROKITNE
Miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie Lombardia, w prowincji Como. Połozona 275 metrów nad poziomem morza. Liczba mieszkańców wacha się w granicach 1 724. Miasto zostało założone w 1927 roku przez połączenie sześciu istniejących wspólnych: Albogasio , Zamek Valsolda , Cressogno , Dasio , Drano i Puria Valsolda.
Z Valsoldy pochodzili Carlo i Francesco Ceroni słynni budowniczowie, którzy są również twórcami węgrowskich kościołów.
http://www.comune.valsolda.co.it/
Pro Loco Valsolda - ciekawa strona poświęcona miastu Valsolda
Umowa o przyjaźni
Umowa o przyjaźni - pdf
Umowa o przyjaźni pomiędzy Węgrowem a Valsoldą podpisana!
Rejon Święciański położony jest w północno-wschodniej części Litwy. Powierzchnia rejonu wynosi 1692 km kw. Największe miasta: Święciany, Nowe Święciany, Podbrodzie. Rejon podzielony jest na 14 starostw: 11 wiejskich i 3 miejskie. Stolicą Rejonu jest miasto Święciany (ok. 86 km od Wilna). Według danych spisu ludności przeprowadzonego w 2001 r., rejon zamieszkuje 32992 mieszkańców, w tym 47,4 proc. stanowią Litwini, 28,8 proc. – Polacy, 16,2 proc. – Białorusini, 2,1 proc. – mieszkańcy innych narodowości. W miastach mieszka 19116, na wsi 13876 mieszkańców. Większość zajmuje się uprawą roli, hodowlą bydła i drobnym handlem.
Kraina Święciańska słynie nie z rozwiniętego przemysłu, lecz z unikatowej przyrody: niebieskookich jezior, zielonych lasów, błękitnej wstęgi Żejmiany, kurhanów, wzgórz zamkowych. Rejon ma pokaźny dorobek spuścizny kulturalnej, stąd też turystyka ma szerokie perspektywy rozwoju. 289 jezior toczy tu swe wody. Największe – Kretuonas (ok. 800 ha) kryje 6 wysp. Wielką wyspę (19 ha) upodobały sobie ptaki. Nieprzypadkowo jezioro Kretuonas zostało ogłoszone rezerwatem ornitologicznym. Znajdujące się nad jeziorem miejscowości są unikatowe pod względem archeologicznym, pochodzą z czasów neolitu, przyciągają więc licznych archeologów. Południowe obrzeża rejonu omywają brzegi Wilii, z północy na południe – jej dopływ Żejmiana, do której wpadają Lakaja, Perszokszna, Mera i mnóstwo mniejszych rzeczek. Żejmiana, jak też inne rzeki i jeziora nęci przejrzystością i czystością, dlatego upodobały ja łososie, pstrągi, certy.
Grzbiet wyżyny święciańskiej (najwyższy punkt w rejonie – góra Girdziuliszkes - 250 m) dzieli dwa dorzecza – Niemna i Dźwiny. Ze względu na wysoki poziom nad morzem (160-170 m) rzeki rejonu są wartkie i „młode?, czyli wypływające. Podróżując po Litwie drogą wodną turyści łatwo mogą dotrzeć do Bałtyku z najbardziej wysuniętego na wschód punktu kraju. I nie tylko Żejmianą, Wilią i Niemnem, ale też rzekami koryta Dźwiny.
Ogromne bogactwo rejonu stanowią zajmujące 53 proc. powierzchni lasy. Przeważają tu lasy liściaste, nienaruszone przez cywilizację. Przyroda nie szczędzi urody krainie święciańskiej. Wśród zielonych gajów, jaskrawo kwitnących łąk nie brak chronionych, unikatowych pomników przyrody.
http://www.svencionys.lt/
Umowa partnerska
Umowa partnerska w wersji językowej polskiej
